1980 yılında otobiyografisi In Joy Still Felt yayımlandığında, Isaac Asimov, ilk romanı Pebble in the Sky*ın (1950) basılmasından bu yana geçen otuz yıl içinde 200’den fazla kitap yayımlamıştı. Bunun yanı sıra, saymayı bile başaramayacak kadar çok hikaye ve deneme yayımladı. Bunlardan biri olan **The Prolific Writer**, ilk olarak The Writer dergisinin Ekim 1979 sayısında yer aldı ve bu kadar üretken olmanın getirdiği karışık nimetleri inceliyor. Üretken olmak için, uyarıyor, „tek bir amaca odaklanmış, durmaksızın çalışan bir insan“ olmak gerekiyor.
Asimov’un yayımladığı eserlerin listesini incelerken, yazılarının geniş yelpazesi dikkati çekiyor; matematik ve bilim üzerine onlarca kitaptan (Columbia Üniversitesi’nden kimya alanında doktora derecesine sahiptir) tarih incelemelerine ve İncil ve Shakespeare rehberlerine kadar. Ancak, isminin bu kadar tanınır hale gelmesinin nedeni, bilim kurgu eserleridir: **Foundation** üçlemesi, Arthur Clarke’ın **2001** ve Robert Heinlein’ın **Stranger in a Strange Land**’i ile birlikte, Amerikan bilim kurgu edebiyatının tartışmasız en önemli eserlerinden biridir.
Aşağıda, büyük ölçüde, Isaac Asimov’un 20 Ekim 1976’da New York Eyalet Üniversitesi Brockport Koleji’ni ziyareti sırasında gerçekleşen bir konuşmanın dökümü bulunmaktadır. Diğer katılımcılar, bölge yazarları Gregory Fitz Gerald ve Jack Wolf ile lisans öğrencisi Joshua Duberman idi. Robert Philmus, Asimov’un en son çalışmasına atıfta bulunduğu bir soruyu da ekledi.
Wolf: Çoğumuzun bildiği gibi, bize robotların üç yasasını verdiniz. Hikayelerinizde robotlara verdiğiniz önemin, bilim kurgunun temelde sosyal bir edebiyat olması gerektiğini belirttiğiniz denemelerinizdeki hissiyatınızla bir ilişkisi var mı? Sosyal bilim kurgudan sıkça bahsediyorsunuz.
Asimov: Kendi tanımıma göre, bilim kurgu, insanların bilim ve teknoloji seviyesindeki değişimlere tepkilerini ele alan edebiyat dalıdır. Son iki yüzyılda, toplumumuzun giderek daha fazla makineleştiğini gözlemledik; ve varsayıyorum ki olası geleceklerimizden birinde makineler toplumumuzda daha fazla rol oynamaya devam edecekler, aslında o kadar ki makineler nihayetinde „kontrolü ele geçirebilir.“ Bu nedenle hikayelerimin büyük bir kısmı bu olasılığı ele alıyor; makinelerin insan zekasına sahip olmaya başladığı ve yalnızca insanlarla ilişkilendirdiğimiz her türlü karmaşık görevi yapabilme yeteneğine sahip olduğu hikayeler yazıyorum; ve sonunda, makinelerin az çok kontrolü ele geçirmeyi tehdit ettiği hikayeler yazıyorum.
Kendi hissiyatım iki yönlü. İlk olarak, robotların yaratıcılarını yok edecek canavarlar olduğuna inanmıyorum, çünkü robotları inşa eden insanların onlara güvenlik önlemleri yerleştirmeyi de bileceklerini varsayıyorum. İkinci olarak, robotlar—genel olarak makineler—bizi yeterince zeki hale geldiğinde, bence bizi değiştirmeliler. İnsan evrimi sürecinde ve ondan önceki büyük yaşam evriminde, bir türün diğerini daha verimli olduğu için değiştirdiği birçok durum gördük. Homo sapiens’in en üst basamağa sahip olma gibi ilahi bir hakkı olduğunu düşünmüyorum. Bir şey bizden daha iyiyse, o zaman en üst basamağa çıksın. Aslında, Dünya’yı ve yaşam formlarını koruma konusunda o kadar kötü bir iş yaptığımızı düşünüyorum ki, yerimize başka bir şeyin geçmesinin diğer tüm yaşam formları için daha iyi olacağını hissediyorum.
Wolf: Belki de geriye yalnızca robotların yaşayabileceği bir şey bırakmayacağız.
Asimov: Bize 30 yıl verin, o zaman bile geç kalmış olacaklar.
Duberman: Robot hikayelerinizde ve Foundation üçlemenizde, diğer bilim kurgu yazarları tarafından da alınan, belki de sizin görüşünüz daha verimli olduğu için, olası bir gelecek öngörüyorsunuz.
Asimov: Aslında, bilim kurgu yazarları olarak bizler daha çok arkadaşız; rahat olduğumuz küçük, uzmanlaşmış bir dünyada yaşıyoruz ve genel hissiyat şu ki fikirler ortak mülktür: bir bilim kurgu yazarı, çok kullanışlı bir şey düşündüyse, diğeri bunu kendi kelimeleriyle ifade edip özgürce kullanabilir. Bilim kurguda kimse başka bir kişiyi fikirlerini kullanmakla suçlamaz; aslında o kadar cömertçe ödünç alırız ki, orijinal fikrin kimin olduğunu söylemenin bir yolu yoktur. Örneğin, **The Caves of Steel** adlı romanımda, hareketli kaldırımların çok önemli bir rol oynadığı bir bölüm vardı, yan şeritleriyle birlikte insanların kaldırım hızına ulaşmasına veya hareketsiz çevreye yavaşlamasına imkan tanıyan karmaşık bir sistem. Bu, Heinlein’ın **The Roads Must Roll** adlı eserinde birkaç yıl önce ortaya çıkmıştı. Bunu hiç endişe etmeden ödünç aldım. Heinlein’ın romanımı okurken sistemini tanıyacağından eminim, ama kim bilir nereden aldı? Hiçbir şey söylemedi. Onun hikayesinin detaylarını kullanmam farklı olurdu, hikayesini o kadar benzer bir şekilde yazardım ki kimse fark edemezdi—bu intihal olurdu. Ama sadece fikri kullanıp kendi hikayeni veya senaryonu oluşturmak—bunu sürekli yapıyoruz. Benden de yapıyorlar—biliyorsunuz, robot yasalarını kullanıyorlar—ve buna itirazım yok.
Fitz Gerald: İnsanlığın yerini alacak olmasına dair söylediklerinize geri dönersek, Charles Elkins, eserlerinizin insan doğasının değişmediği görüşünü ifade ettiğini söyledi. Bu sizin yargınızın adil bir temsilidir mi?
Asimov: Bazı insanlar Foundation üçlememde, ki bu on binlerce yıl sonrasında geçiyor, bilimde bir evrim olmasına rağmen insan davranışlarında bir evrim olmadığını ve siyaset biliminde tersine bir evrim olduğunu, başka bir deyişle, bir tür feodalizme geri dönüldüğünü belirtmişlerdir.
Fitz Gerald: Bu yüzden bu soruyu soruyorum: teknolojinin ve bilimin insan doğası üzerinde etkisi olmaması ile nasıl rasyonelleştirdiğinizi görmek istiyorum. Başka bir deyişle, teknoloji ve bilimdeki dinamik değişimlerle birlikte, insan doğasının da değişeceğini düşünmüyor musunuz?
Asimov: Pekala, bu mümkün, ama Vakıf’ı yazarken amacım bu değildi. Temelde kendi uydurduğum psikotarikhane bilimini ele almak istedim. Bu bir anlamda özgür irade ile determinizm arasındaki mücadeleydi. Diğer yandan, Roma İmparatorluğu’nun Çöküşü ve Yıkılışı’nın benzeri bir hikaye yapmak istiyordum, ama galaksi ölçeğinde. Bunu yapmak için Roma İmparatorluğu’nun havasını aldım ve bunu çok büyük ölçekte yazdım. Sosyal sistem de böylece Roma İmparatorluk sistemine çok benziyor, ama bu sadece benim iskeletim oldu.
Bu hikayelere başladığım dönemde okulda fizikokimya dersi alıyordum ve gaz moleküllerinin bireysel olarak oldukça düzensiz ve rastgele hareket ettiğini bildiğimden, herhangi bir molekülün hareket yönünü belirli bir anda tahmin etmenin imkansız olduğunu biliyordum. Hareketlerinin rastgeleliği, gazın toplam davranışını gaz yasalarını kullanarak çok doğru bir şekilde tahmin edebilmemize kadar uzanıyordu. Hacmi azaltırsanız basınç artar; sıcaklığı artırırsanız basınç artar ve hacim genişler. Bu şeyleri biliriz, bireysel moleküllerin nasıl davrandığını bilmesek bile.
Eğer galaktik bir imparatorluğumuz olsaydı, belki o kadar çok insan olurdu ki—katrilyonlarca—belki de toplumların nasıl davranacağını çok doğru bir şekilde tahmin edebiliriz, bireylerin bu toplumları nasıl oluşturacağını tahmin edemesek bile. Böylece, Roma İmparatorluğu’nun büyük ölçekte yazılmış arka planına karşı, psikotarikhane bilimini icat ettim. Üçlemenin tamamında, bireysel arzu ile sosyal kaçınılmazlığın ölü eli arasındaki karşıt güçler var.
Fitz Gerald: O halde sizin için tarihin yasalarının fizik yasaları kadar kaçınılmaz olduğunu söylemek doğru olur mu?
Asimov: Pekala, bu belirli hikaye için öyle olmasını istedim. Kolayca başka bir hikaye yazabilirim ve o hikayede tarih yasalarının hiç de kaçınılmaz olmadığını düşünebilirim. Bu çok önemli bir şey. Bir hikayede yapılan bir noktanın, yazarın inandığı bir şey olduğunu varsaymak çok caziptir. Bu genellikle böyledir, ama her zaman böyle olması gerekmez. Sık sık bir yazar, ilginç, heyecan verici, dramatik olan bir motif düşünür, ama bunu kişisel olarak kabul etmez. Hikayenin hatırına, onu koyar. Örneğin, onlarca robot hikayesi yazdım, hepsi Frankenstein kompleksine sahip olmamız gerekmediğini göstermek için tasarlandı: robotlar üç yasa ile korunuyor, insanlar tehlikede olmadıklarını biliyorlar, vb. Birisi benden en iyi robot hikayesini yazmamı istediğinde, tek yolun üç robot yasasını aşmak ve tekrar Frankenstein motifini üretmek olduğunu düşündüm. Öyle de yaptım. Hikayenin adı „That Thou Art Mindful of Him“ idi. Bu hikayeyi yazdım ve okuyan herkes robotların insanlara tehlike olacağını düşündüğümü varsayacaktı. Aslında, bu konuda çok sayıda kızgın mektup aldım, yıllarca kınadığım Frankenstein motifini nasıl gündeme getirebileceğimi soruyorlardı.
Wolf: Robotlardan mektup aldınız mı?
Asimov: [Gülüşmeler] Hayır, robotlar işimi beğenmişlerdi. Ama o hayranlara tek cevabım şu oldu: Dramatik bir hikaye düşündüm ve kendi inançlarımın araya girmesine izin vermeyecektim.
Wolf: Bilimkurgu projeksiyonuna yönelik eleştirilerden biri, keşfettiğimiz yasaların, Dünya’da geçerli olanların, galaksi veya evrenin tamamında geçerli olduğunu varsaydığı ve bunun her zaman böyle olmayabileceği yönünde.
Asimov: Bilim insanları bunun her zaman böyle olmayabileceğini biliyorlar ve bunun kanıtını aramaya devam ediyorlar, ama şimdiye kadar bulamadılar. Bilimkurgu yazarları bazen yasaların farklı olduğunu varsaydılar ve bu temele dayalı hikayeler yazdılar, ama genellikle bunu yapmazlar çünkü karmaşık hale gelir. Romanım „The Gods Themselves“ iki evreni ele aldı ve doğa yasalarının farklı olduğu; doğa yasalarından birinde küçük bir değişiklik yaptım ve sonuçları çalışmaya çalıştım. Bu kolay değil! Bilimkurguda neredeyse her varsayım ihlal edilebilir, şart şu ki varsayımın ne olduğunu bilin ve onu ihlal ettiğinizi bilin ve okuyucuya da bunu bildiğinizi bildirin. Ne yazık ki birçok durumda bilimkurgu yazan insanlar, doğa yasalarını ihlal ediyorlar çünkü bir noktayı yapmak istedikleri için değil, doğa yasalarının ne olduğunu bilmiyorlar. Bu her zaman ortaya çıkar ve bilimkurguyu aşağı çeker.
Wolf: Doğa yasasının ne olduğunu kesin olarak bilmek bazen zor.
Asimov: Bu yüzden biraz bilimsel geçmişe sahip olmak daha iyidir, bu illa resmi bir eğitim anlamına gelmez; kendi başınıza da bir geçmiş oluşturabilirsiniz. İnsanlar büyük bilim devrimcilerinin, neyi devrimleştirdiklerini tamamen bildiklerini unutur. Başka bir deyişle, Galileo Aristoteles fiziğini biliyordu. Vesalius Galen anatomi bilgisine sahipti ve Newton evrenin tüm teorilerini anlıyordu. Önceki bilgileri bilmeden kimse bilimi devrimleştiremedi. Bana evrenin yeni teorileriyle mektup yazan pek çok kişinin mevcut teorilerin ne olduğu hakkında en ufak bir fikri yok. Ve bunu bu şekilde yapamazsınız.
Wolf: Bu konudan biraz uzak, ama gelecekte robotların devralma durumunda olabileceğini söylediniz, öyleyse olsun. Bu bana Sam Moskowitz’i hatırlatıyor, „Seekers of Tomorrow“da 1938’de sizin ve Donald Wollheim’ın arasındaki klasik tartışmayı anlatıyor: İşgal durumunda, Dünya üstün bir uygarlığa teslim olmalı mı? Hatırladığım kadarıyla, sizin görüşünüz Dünya insanlarının bu teslimiyete karşı savaşması gerektiği yönündeydi.
Asimov: Bütün görüşler dönemin ışığında değerlendirilmelidir: 1938 Münih yılındaydı ve „İstilacı uygarlığa teslim olmalı mıyız?“ sorusu sorulduğunda, güçlü ve kazanacak gibi görünen Nazilere teslim olmayı düşünmemek mümkün değildi. O zamanlar, „Hayır, ölene kadar savaşmalısınız,“ demiştim, çünkü teslimiyet, ölene kadar savaşmaktan çok daha kötü olacaktı—ölmek daha iyiydi, en azından benim için, çünkü Yahudiydim. Ve bu durum benim görüşümü yansıttı. Zaman değiştikçe ve termonükleer savaş tüm insanlığı yok edebilecek hale geldiğinde, „kızıl olacağıma ölmeyi tercih ederim“ argümanını kabul edemem. Bireysel olarak „kızıl olacağıma ölmeyi tercih ederim“ argümanını kabul etmeye tamamen hazırım—komünistlere teslim olmaktansa ölmeyi tercih ediyorsanız, tamam! Ama tüm insan ırkını öldürmek mi daha akıllıca, yoksa komünizme teslim mi olmak? O zaman düşünüyorsunuz, teslim olursanız, belki gelecekte bir nesil yeniden kazanabilir. Tüm insan ırkının ölmesi kesindir. Hayatımın farklı zamanlarında, aynı soruya farklı cevaplar verebilirim.
Wolf: Şimdi anlıyorum ve üzerinde daha fazla durmak istemem, ama Nazilere teslim olsaydık, üstün bir uygarlığa teslim olmayacaktık.
Duberman: „The Gods Themselves“ uzun bir aradan sonra yazdığınız ilk bilim kurgu romanıydı. 1960’lar boyunca insanlar bilimi daha iyi anlayabilsinler diye makaleler ve kitaplar yazdınız. Neden durdunuz ve neden yeniden bilim kurgu yazmaya başladınız?
Asimov: Aslında bilim kurgu yazmayı tamamen bırakmadım; ara sıra kısa hikayeler yazıyordum. Bilim kurgu romanları yazmadım çünkü başka şeylerle ilgilenmeye başladım ve bir bilim kurgu romanı yazmak çok zaman alıcı bir iş. Bir bilim kurgu romanını yedi aydan kısa sürede yazabileceğimi sanmıyorum ve bu yedi ay boyunca yazmasam bile roman hakkında çok düşünüyorum. Oysa kurgu dışı bir şey yazarsam, bu çok hızlı gider, sonsuz düşüncelerle uğraşmam ve ayda bir kitap çıkarabilirim. Bu benim için eğlenceli. Yazmayı seviyorum, kitap çıkarmayı seviyorum; geceleri uyanık kalıp belki de şu ya da bu bölümü değiştirmem gerektiğini düşünmekten hoşlanmıyorum. Bilim kurgu yazmak en zor iş ve ben temelde tembel bir insanım, bu yüzden yapabiliyorsam başka şeyler yazmayı tercih ediyorum. Hatta gizem romanları bile daha kolay. „Murder at the ABA“ adlı gizem romanımı yedi haftada yazdım. Bir bilim kurgu romanını yedi haftada yazamam! Gerçekten yazamam!
**Fitz Gerald**: Sürenin dışında bilim kurgu yazmanın neden bu kadar zor olduğunu daha ayrıntılı olarak açıklayabilir misiniz?
**Asimov**: Bu çok kolay. Bilim kurguda iki yön vardır: birincisi, olayların karmaşıklığı olan plandır; bu, bir gizem romanındakiyle aynıdır; ancak ikincisi, iyi bir bilim kurgu hikayesi yazmak istiyorsanız, yeni bir toplum inşa etmelisiniz. Bu toplumu düzgün bir şekilde yaparsanız, planın kendisi kadar ilginç olmalıdır; başka bir deyişle, okuyucu toplumun gelişimini görmek ve onu hayal etmek kadar olay örgüsünün gelişimini de merakla beklemelidir. Ancak birini diğerine tabi kılmak istemezsiniz: olay örgüsünün o kadar karmaşık ve yoğun olmasını istemezsiniz ki arka planı göremeyesiniz; öte yandan, arka planın o kadar baskın hale gelmesini istemezsiniz ki önünde gerçekleşen olay örgüsünü kaybedesiniz. Sonuç olarak, bu mükemmel dengeyi sağlamalısınız, örneğin „The Caves of Steel“de olduğu gibi. Bunu çalışmak zordur. Çok düşünmek, yazmak ve yeniden yazmak zorundasınız, oysa gizem romanlarında mevcut toplumu kullanıyorsunuz. Kurgu dışı yazarken, elbette, bir olay örgüsü bile yoktur.
Fitz Gerald: Sizin için, bilim kurgu diğer formlara göre daha fazla icat gücü gerektirir demek adil olur mu?
Asimov: Evet, iyi bilim kurgu ise. Kötü bilim kurgu yazmak kolaydır. Eğer gerçekten iyi bir bilim kurgu eseri ortaya çıkarmaya çalışırsanız, bu sizin içinizdeki her şeyi alır. En azından benim durumumda öyle. „The Gods Themselves“i yazarken 5.000 kelimelik bir kısa hikaye yazmaya başladım, ama hikaye benden kaçtı.
Duberman: Bu romanın tarzı önceki eserlerinizden oldukça farklı görünüyor, özellikle karakterizasyon ve alternatif dünya fikri açısından. Bu, ilk kez böyle bir yaklaşım mı oldu?
Asimov: Evet, hikayelerimde nadiren dünya dışı varlıklarla ilgilenirim; bazıları bunun sebebinin bu konuyu ele alamamam olduğunu düşündü. Bu beni biraz rahatsız etti sanırım, bu yüzden „The Gods Themselves“i yazarken kasıtlı olarak orta üçte biri başka bir evrende geçirdim ve sadece insansı yaratıklar değil, her yönden tamamen farklı olan dünya dışı varlıklar oluşturmak için uğraştım. Bunu yapabildiğimi göstermek için o kadar uğraştım ki, sanırım -ve bazı insanlar da aynı fikirde- dünya dışı varlıklar hakkında yazılmış en iyi hikaye ortaya çıktı.
Ayrıca, romanlarım ve hikayelerim asla açık cinsellik içermez ve çok nadiren romantizm içerir; biri bana sorduğunda, bunun sebebinin en azından kurgusal yaşamımda saf biri olmam olduğunu söylerim. Bu pek inandırıcı bulunmaz ve insanlar cinselliği ele alma kapasitemin olmadığını söyler. Bu yüzden „The Gods Themselves“deki diğer evrende hikayenin bu bölümü tamamen cinsellikle ilgilidir – her satırı, cinsellik ve tüm detayları olmadan anlamsız hale gelir. Elbette, bu dünya dışı bir cinsellik olduğu için bizimkine benzemez; ama bu önemli değil.
Wolf: Vakıf serisi ve psihohistorya yaklaşımınız hakkında bir soru sormak istiyorum. Bu teorik olarak Hudson Enstitüsü gibi günümüz düşünce kuruluşlarını anımsatıyor. Bunu aklınızda bulundurarak mı yazdınız?
Asimov: Hayır, çünkü Vakıf’ın özü Astounding Science Fiction’da yayımlanan sekiz hikayeden oluşuyordu. Psihohistorya kavramı ilk hikayede, Haziran 1942’de yayımlanan Astounding’da ortaya çıktı; 1941’de yazılmıştı, o zaman 21 yaşındaydım. „Think tank“ler o zaman yoktu ve onları yazarken haberim yoktu.
Philmus: Vakıf kitaplarınız hakkında düşüncelerini paylaşan okuyucuların neredeyse tamamı sizin de vurguladığınız psihohistorya kavramına odaklanıyor. Ancak, bana göre, orijinal üçlemede, en azından, farklı ve dengeleyici bir kavram da mevcut. İlk hikayelerinizin „The Hamlet“ (1940) ve „The Bear“ (1942) ile aynı dönemde çıktığını hatırlattınız; bu hikayelerin sizin hikayelerinizle bir akrabalığı var gibi görünüyor. Yani hikayeleriniz de efsanevi boyutlarda bireylerin maceralarını ve başarılarını içeren Amerikan uzun öykü geleneğine ait görünüyor. Bunları bu şekilde tasarladınız mı ve sonradan, psihohistorik – yani kişisel olmayan – güçlere olan vurgu, yorumcularınız tarafından etkilenmiş olmanızın sonucu mu?
Asimov: Başarılı yazarlar arasında muhtemelen en az okuyan benim. Çocukken, yerel kütüphanede, çoğunlukla 19. yüzyıl kurgu ve 20. yüzyıl kurgu dışı kitaplarını okuyordum. 20. yüzyıl kurguya geçecek yaşa geldiğimde, artık çok geçti: Yazmakla o kadar meşguldüm ki, yazdıklarımla doğrudan ilgili olmayan hiçbir şeyi okuyamıyordum. Bu itiraf, Faulkner’dan tek bir kelime bile okumadığımı açıklamak içindir – bu güne kadar. Bunun ne övünülecek ne de kınanacak bir şey olduğunu iddia etmiyorum, sadece ondan doğrudan etkilenmediğimi göstermek için. Faulkner’dan etkilenmiş birinden etkilenmiş olmam olası, ancak bunu söylemenin bir yolu yok.
Kahramanlarımın büyük boyutlarda olması, pulp kurgu her zaman böyle olduğu içindir (The Shadow, Doc Savage, vb. – bunları okudum ve etkilendim). Ancak ilgilendiğim şey bu değildi. Başlangıçtan itibaren psihohistorya ile ilgileniyordum; kahramanların psihohistorya yanlarında olduğunda kazandıklarını, olmadığında kaybettiklerini göstermeye dikkat ettim.
Tabii ki, yıllar geçtikçe psihohistorya olan ilgim değişti. 1980’lere gelindiğinde, insan düşünme şekilleri, sosyal sistemleri vb. köklü değişikliklere uğramazsa psihohistoryanın bir yere varamayacağı sonucuna vardım. „Foundation’s Edge“ ile başlayan bu dönemde psihohistorya bir araç olarak önemini yitirdi ve farklı sosyal sistemleri düşünmeye başladım – birinci Vakıf’ınki, ikinci Vakıf’ınki, Gaia’nınki. 1980’lerdeki iki robot romanımda, „The Robots of Dawn“ ve „Robots and Empire“da bunu sürdürdüm. En son kitabım „Foundation and Earth“te de bunu daha da ileri götürdüm.
Fitz Gerald: Bilim kurgu edebiyatı hakkında bir soru sormak istiyorum. Bilim kurgunun en büyük değişim döneminde yazdınız. Bilim kurgu’nun şimdi gittiği yön hakkında ne gibi bir projeksiyon yaparsınız?
Asimov:
Bunu gerçekten bilmiyorum. Bilim kurgu yazmayı bıraktığım zaman – uzun zamandır geri dönmemiştim – bilim kurgu büyük bir değişim geçirdi. İçerik ve stil açısından o kadar farklı hale geldi ki ben ne olduğunu anlayamadım. Çok fazla bilim kurguyu bıraktım ve okuduğum şeylerin çoğunu beğenmedim. Ama bu, yeni bilim kurgu akımlarının kötü olduğu anlamına gelmez; daha çok, ben eski bir köpeğim ve yeni numaralara alışamıyorum. Yıllarca bilim kurgudan uzak kaldıktan sonra, tıpkı bir zamanlar yazdığım gibi, yazmayı çok denedim ve başardım. Ancak ben kendim ve yaşadığım dünya hakkında ne kadar çok şey öğrendiysem, o kadar az bilim kurgu yazdım. Kısa bir süre önce, bir okuyucumdan şöyle bir mektup aldım: „İsaac, biliyorsun, yeni eserlerin çok güzel ama hikayelerinin yetersiz olduğunu fark ettim. Özellikle karakterlerin gelişimi yok.“ İkimiz de haklıyız ve okuyucum da haklı.
Duberman: „The Gods Themselves“ uzun bir süreden sonra yazdığınız ilk bilimkurgu romanınız oldu. 60’lı yıllarda, insanların bilim bilgisini artırabilecekleri dergi makaleleri ve kitaplar üretiyordunuz. Neden durdunuz ve neden tekrar bilimkurgu yazmaya başladınız?
Asimov: İlk olarak, tamamen bilimkurgu yazmayı bırakmadım; arada bir küçük bir hikaye yazardım. Bilimkurgu romanları yazmadım çünkü başka şeyler yazmakla ilgilenmeye başladım ve bir bilimkurgu romanı yazmak çok zaman alıcı bir iş. Bir bilimkurgu romanını yedi aydan kısa bir sürede yazabileceğimi sanmıyorum ve bu yedi ay boyunca, yazmadığım zamanlarda bile romanı çok düşünüyorum. Oysa, kurgu dışı bir şey yazarsam, çok hızlı ilerler, sonsuz düşüncelerle uğraşmam ve ayda bir kitap çıkarabilirim. Bu benim için eğlenceli. Yazmayı, kitapları çıkarmayı seviyorum; geceleri uyanık kalmayı sevmiyorum ve belki de olay örgüsünü buna ya da şuna dahil etmem.
Orjınal Dilinden Çeviren: Eric Rose
https://sffrd.library.tamu.edu/site/search/by/author/4757
Science Fiction Studies 41 Part I, March 1987
Eric Rose 